Οι Έλληνες συνηθίζουν  να χρωματίζουν την ομιλία τους συνοδεύοντάς την με χειρονομίες.
Πολλές φορές μιλούν δυνατά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαφωνούν ή ότι μαλώνουν. Ακόμα, πολλοί ηλικιωμένοι έχουν πρόβλημα ακοής και μιλάνε πολύ δυνατά ή αντίθετα πολύ σιγά.

Η συνηθισμένη απόσταση με κάποιο άλλο άτομο, στην οποία κανείς δεν αισθάνεται ότι παραβιάζεται ο προσωπικός του χώρος είναι περίπου 50 εκατοστά.
Στη συνέχεια δίνουμε δύο παραδείγματα της γλώσσας του σώματος, που δημιουργούν πολλές παρεξηγήσεις με αλλοδαπούς.
Χαρακτηριστικό νόημα στην Ελλάδα είναι η άρνηση. Ενώ, στους περισσότερους λαούς η κατάφαση, το ναι δηλαδή, υποδηλώνεται με κίνηση του κεφαλιού κατακόρυφα και η άρνηση με κίνηση του κεφαλιού οριζόντια, για τους Έλληνες κίνηση του κεφαλιού κατακόρυφα προς τα κάτω σημαίνει ναι, ενώ κίνηση του κεφαλιού κατακόρυφα προς τα επάνω σημαίνει όχι.

Χαρακτηριστική χειρονομία, που υποδηλώνει προσβολή και βρισιά είναι η λεγόμενη «μούντζα», δηλαδή σε περιπτώσεις μεγάλου εκνευρισμού να υψώνει το χέρι, να το τεντώνει και να ανοίγει τη παλάμη «κοιτώντας» προς το άτομο που έχει προκαλέσει τον εκνευρισμό.   Μια άλλη παραλλαγή της μούντζας είναι με τα δύο μόνο δάκτυλα ανοιχτά περίπου όπως το διάσημο σήμα της νίκης του Churchill. Η χειρονομία αυτή στην Ελλάδα βέβαια δεν είναι καθόλου ευγενική. Για το λόγο αυτόν όταν κάποιος θέλει να δείξει με χειρονομία τον αριθμό 5 ή τον αριθμό 2 πρέπει να γυρίζει τα δάκτυλά του να κοιτάζουν προς τα μέσα.