Παραδοσιακά τα δύο φύλα στην Ελλάδα είχαν διαφορετικούς ρόλους. Στις αγροτικές κοινωνίες μέχρι τον 19ο αιώνα η γυναίκα μετείχε στην αγροτική παραγωγή και παράλληλα ετοίμαζε το φαγητό, ανέθρεφε τα παιδιά και ύφαινε τα ρούχα. Ο άνδρας ήταν ο αφέντης του σπιτιού, είχε την ευθύνη και έπαιρνε τις αποφάσεις.

Η αστυφιλία του 20ου αιώνα δημιούργησε καταρχήν το πρότυπο “ο άνδρας μορφώνεται και εργάζεται, είναι υπεύθυνος να φέρνει τα χρήματα στο σπίτι και η γυναίκα μένει στο σπίτι και φροντίζει το σπίτι και τα παιδιά”. Στη συνέχεια βελτιώθηκε δραστικά το βιοτικό επίπεδο, αυξήθηκαν οι απαιτήσεις σε χρήματα, για το λόγο δε αυτόν άρχισαν να εργάζονται και οι γυναίκες και να μορφώνονται.

Τόσο αυτές οι αλλαγές στη μόρφωση, στην εργασία και στην οικονομική αυτονομία των γυναικών, όσο και η θέσπιση ενός προοδευτικού νομικού πλαισίου, που εξίσωνε τη θέση των γυναικών και των ανδρών το 1982 είχαν εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι γυναίκες σήμερα παρουσιάζουν καλύτερες επιδόσεις από τους άνδρες και έχουν εισέλθει σε όλα σχεδόν τα επαγγέλματα. Επαγγέλματα, όπως για παράδειγμα του δικαστή, που πριν από 30 χρόνια ήταν σχεδόν αποκλειστικά ανδρικό, σήμερα είναι κατά πλειοψηφία γυναικείο. Οι γυναίκες έχουν πολλές και επιτυχημένες εκπροσώπους σε διευθυντικές θέσεις υπουργείων, επιχειρήσεων, επιχειρηματίες κλπ.

Οι θετικές αυτές εξελίξεις ως προς την ισότητα των δύο φύλων έχει όμως και κάποιες αρνητικές συνέπειες. Οι γυναίκες σήμερα παντρεύονται σε μεγαλύτερη ηλικία και αποκτούν λιγότερα παιδιά πιο μεγάλες. Ο πολλαπλός τους ρόλος ως εργαζόμενες, μητέρες και σύζυγοι πολλαπλασιάζει τις απαιτήσεις, τις ευθύνες και την κούραση των σύγχρονων γυναικών. Επίσης, οι γυναίκες θεωρούνται ως οι κυρίως υπεύθυνες για τη φροντίδα των ηλικιωμένων γονέων.

Οι άνδρες από την άλλη μεριά έχουν λίγο χάσει τον προσανατολισμό τους , γιατί ενώ στο πατρικό σπίτι τους διδάχθηκαν το πρότυπο του πατέρα- κουβαλητή και αφέντη, στο δικό τους σπίτι πρέπει να παίξουν ένα διαφορετικό ρόλο.